AltNed volgt het wel en wee van Anja vanaf september 2011, het moment waarop ze slecht nieuws kreeg: Alle blogs
Anja:
Na het schrijven van mijn laatste blog/notitie, kwamen er minder dan 10 reacties. Nu is het bijna 3 maanden later en zijn er in de afgelopen 2 weken weer vragen gekomen, hoe het met mij gaat.
Het deed wat met mij, dat er weinig reacties kwamen. Kaarten komen er sowieso allang niet meer, ook geen bezoekjes meer en bloemen krijg ik alleen nog maar van mijn kinderen.
Het is vanzelfsprekend geworden dat ik kanker heb.
Maar niet voor mij!
Natuurlijk kan ik van niemand verlangen, mij met enige regelmaat eens te bellen of op een andere manier contact met me te maken en te vragen.
En natuurlijk zijn er ook een aantal “Die-Hards”, die dagelijks, dan wel wekelijks bij mij zijn, of even bellen. De grootste “Die-Hards” zijn mijn kinderen, Xander, Thari en Quinten, die nog steeds dagelijks met mij en mijn vermoeidheid, mijn pijn, mijn verdriet, mijn boosheid, “ons” huishouden, de algehele verzorging, zoals boodschappen halen, huishouden doen (met hulp van Esther), het hele proces toch min of meer verplicht, wel met mij aangaan.
Hoe kan ik ooit mijn kinderen bedanken?
Ik heb een enorme bewondering voor deze mensen, die relatief nog te jong (bijna 16, 18 en 20) zijn een zo’n grote verantwoordelijkheid te moeten dragen. En, zij doen het toch maar! Diep respect aan jullie, mijn liefste schatten! En iedereen mag het lezen.
Mijn dagelijkse invulling staat vrijwel volledig in dienst van mijn helingsproces.
Bijvoorbeeld: Jan brengt mij ’s morgens mijn detox drankje op bed. Een half uur later komt hij met een dienblad met mijn ontbijt, welke bestaat uit een budwig-papje (o.a. zemelen, lijnzaadolie, biologisch fruit, uitgeperste citroen), kruidenthee van brandnetel en paardenbloem en mijn vitaminen (vit. C, vit. D, anti-oxydant, kurkuma, zyflamed).
Na het ontbijt is het tijd voor mijn koffieklysma. De klysma moet minimaal 2 keer per week worden gedaan, anders is het niet effectief.
Na de klysma maak ik me op voor mijn wisseldouche (dat is weerstandsverhogend).
Dan zit ik 09.30 uur klaar en aangekleed beneden op de bank, met een hete kruik in mijn rug en arriveert Esther (zij komt 2 keer in de week helpen).
Afhankelijk van hoe laat ik bij Dr. de Klyn moet zijn, komt Jan ruim voor die tijd om nog een leverpakking bij mij te kunnen aanbrengen, vlak voor ik de GcMaf injectie krijg. Deze pakking is op basis van antroposofische kruiden.
Op naar Ellecom, klein uurtje rijden, injectie en dan weer terug.
Weer thuis is het de hoogste tijd voor mijn dagelijkse meditatie en na de meditatie komt mijn detox drankje er weer aan, welke ik een half uur voor mijn avondeten moet innemen.
Dan heb ik ’s middags bij het middageten (zuurdesem brood met biologische roomboter en biologische geitenkaas of tahin of avocado met kiemen en kruidenthee) ook nog een Vit. C geslikt en 2 uur na het middageten moet ik dan nog Pancreas tabletten innemen samen met magnesium. Deze tabletten neem ik een tweede keer in voor het slapen gaan.
Bij het avondeten, welke uitsluitend is bereid van biologische groenten en granen en rauwkost neem ik dezelfde vitaminen in als ’s morgens bij het ontbijt met daarbij extra nog 2 visolie capsules.
Dan heb ik het nog niet over mijn homeopathische drank voor de lymfe en mijn meditatieve wandeling, mijn maandelijkse bezoek aan GGnet, de hyperthermie, de saunabezoeken en alle andere hulpmiddelen die ingezet worden t.b.v. mijn helingsproces.
Zeer dankbaar was ik dus, dat ik afgelopen weekend even afstand kon nemen van ziek zijn en helingsproces, door deel te mogen nemen aan een Tantra-YoY weekend. Deze weekenden laten mij stralen, me weer in mijn kracht komen, me gelukkig voelen, me sowieso meer in mijn gevoel laten komen, me blij zijn en vrolijk, me gezond voelen.
En toen ik dat vorige week iemand vertelde dat ik hieraan mee ging doen en zei dat het op “De Zonnebloem” was, werd hierop geantwoord: “Hoe kan het ook anders”.
Ja de Zonnebloem maakt het mensen mogelijk, dat zij daar hun passie delen met mensen die graag ook dit gevoel in zichzelf weer terug herkennen. Daarnaast is het een plek met een schitterende natuur, waardoor je helemaal tot rust komt.
Geen wonder dat er steeds meer mensen zo graag naar de Zonnebloem toe komen.
Na een onderbreking van een bezoek aan Dr. de Klyn, het plukken van vele bloemen en kruiden, waaronder Sint Janskruid en een vrouwenavond, vervolg ik mijn verhaal.
Nu dus vrijdag 22 juni, weer een ‘vrouwenavondervaring’ rijker, welke voor mij intens was. Intens in de zin van tranen van blijdschap, bij het weer opnieuw ontmoeten van zulke lieve en mooie vrouwen. Maar ook confronterend door gebeurtenissen en verhalen van de vrouwen, die mij zo diep raakten.
En tijdens het maken van de Sint Janskruidolie en de bloemenkrans, het delen van mijn teleurstelling, die ik hier in mijn verhaal al eerder beschreef.
Een dag later voel ik diep in mijzelf; ik voel me schuldig. En doordat ik me schuldig voel, ben ik in de war en dat maakt me dan weer verdrietig. Door te delen, hoe ik me voel, voelen anderen zich weer rot, komen bij hen gevoelens vrij. Hier is absoluut sprake van reflectie, spiegelen, triggeren. En toch heb ik juist de laatste tijd geleerd, dat het goed is om goed voor me zelf te zorgen. En dat het ook heel goed is, om mijn gevoel te delen. Het is zeker niet mijn intentie om anderen daarmee een vervelend gevoel te bezorgen en als dat dan toch ontstaat, tsja weet ik weer even niet, hoe daar dan weer mee om te gaan. Pfff wat een processen allemaal!
O ja en de vrouwenavonden zijn natuurlijk ook altijd op de Zonnebloem, want de ruimte van “De Zonnedans“ ademt zo’n prettige sfeer uit en bovendien hebben we volop mogelijkheden om buiten ook allerlei fijne activiteiten te hebben (mits het weer een beetje meewerkt uiteraard).
Maar goed, het delen van mijn gevoelens, ook het schrijven van mijn verhaal, maakt dat ik in mijn lichaam weer ruimte creëer, fysieke pijn lost soms acuut op. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit wat voor gevoelens er op dat moment gedeeld worden. Ik heb ervaren, dat uiten van boosheid door het uit te spreken, maar ook het vertellen van je passie, zeer bevrijdend maar ook helend werkt.
Ik ben er echt van overtuigd dat deze pfff processen van essentieel belang zijn in mijn helingsproces.
Evenals het ont-moeten, het niks meer moeten, vooral dingen die je moet van jezelf. En het ont-moeten van alleen die personen, waarbij je een goed gevoel hebt.
Dit zijn voor mij toch wel de lastige lessen van mijn leven. Maar ik leef!
Want hoe voel ik mij dan de laatste tijd?
Mijn lever is opgezet, dat wordt veroorzaakt door de vele afvalstoffen die mijn lichaam moet afvoeren. Mijn lever heeft dus een enorm zware taak. Dat hij opgezet is, maakt dat ik toch behoorlijk veel pijn heb, sinds zo’n week of 4 à 5. De pijn brengt me in een stuk onzekerheid, waardoor emoties als boosheid, verdriet en machteloos voelen zich de kop op steken. Vervolgens ontstaat er angst, angst voor negatieve gedachten. En dit gecombineerd met de pijn maakt dat ik eigenlijk aan één stuk door verschrikkelijk moe ben.
De cijfers laten echter zien dat het erg goed met mij gaat. De kankerwaarden waren bij aanvang van de GcMaf therapie 2.8. Na 8 injecties waren de waarden gedaald naar 1.9, na weer 8 injecties naar 1.4 en na wederom 8 injecties is het gedaald naar 1.1.
Dit is natuurlijk grandioos, want bij 0.95 is het doel bereikt. In die zin, dan zijn er geen actieve kwaadaardige cellen meer.
Hahaha dan zijn ze goedaardig of misschien wel zachtaardig geworden en zijn we samen blij.
Het is nog niet duidelijk of de zwellingen, die de tumoren hadden gevormd, dan ook zichtbaar verdwenen zullen zijn.
Het is me dus wel duidelijk, dat ik nog een heel lange weg heb te gaan.
Maar tijdens het wandelen zing ik dan maar “Every little cell in my body is happy!”
Wens jullie allemaal een prachtige zomer toe,
veel liefs van mij
Anja
elladione@yahoo.com
Lees ook:
AltNed 