AltNed volgt het wel en wee van Anja vanaf september 2011, het moment waarop ze slecht nieuws kreeg: Alle blogs
Anja:
In de nacht van 1 op 2 augustus kwam ik thuis van mijn vakantie. Jan en ik hebben aardig wat kilometers afgelegd en daartussendoor ook heel veel uitgerust. Dinsdag een week daarvoor zijn we vertrokken richting Altlandsberg, waar ik eind van de middag mijn eerste sjamanistische healing kreeg. Na de healing vlijde ik mij op mijn matje op het gras en toen ik na een tijdje opkeek, vlogen over het naastgelegen land twee ooievaars voorbij. Zou dat een teken zijn?
Woensdag en donderdag heb ik ook weer een healing gekregen. Waarbij op donderdag een belangrijk deel van de healing was, om een stuk verloren gegaan zieledeel terug te halen. Hierdoor kom je weer meer in je eigen kracht.
Eén van de inzichten die ik in die dagen kreeg, was het inzicht over ‘het sterven’.
Voor onze vakantie, hebben we van woensdag tot en met zondag, onszelf ondergedompeld in het tribegevoel van de Extravaganza, met haar heerlijke biodanza vivencia’s in de natuur. Het hoogtepunt voor mij, was echt de vivencia van Jhari, die mij zo totaal weer met de aarde verbond. Ik heb lang niet alles mee kunnen beleven en dansen. Ik moest soms echt even heel erg hard uitrusten. En na 1 dag aan 2 vivencia’s te hebben meegedaan, lag ik de volgende dag met een hete kruik op mijn lever, met erg veel pijn op de bank. Maar verder heb ik ontzettend genoten van alles wat er was en zeker ook van de verbondenheid onderling en het gevoel van compassie in uitdrukking zonder woorden. Dat was zo mooi, touching, kan er geen mooi Nederlands woord voor vinden.
De dag voordat Extravaganza begon, ben ik samen met Jan naar de begrafenis van Johan geweest. Dit heeft me diep aangegrepen. Johan was in mei pas 50 geworden en wist eigenlijk nog maar een half jaar dat hij kanker had. Ik ben geschrokken van hoe ik hem aantrof, totaal vermagerd, eigenlijk opgegeten door de kanker en donkerbruin uitgeslagen. Dit beeld krijg ik niet uit mijn hoofd, nog niet… Het heeft me ook een beetje een paniekgevoel bezorgd, zo wil ik er niet uit zien als ik dood ga.
Ik vond het naar om hem zo te zien, dus zullen anderen het vast ook heel naar vinden om mij zo te zien. Maar volgens Jan gaat dat niet gebeuren, omdat ik nog niet dood ga en bovendien ook weer gezond zal gaan worden. En volgens mij gaat dat ook niet gebeuren (dat anderen mij zo gaan zien, in de kist dan bedoel ik), omdat ik, als ik eenmaal weet dat ik nog maar enkele weekjes heb (zoals Johan dat een week voor zijn sterven tegen mij aan de telefoon zei) het prefereer om een afscheidsfeestje te geven, met extra veel knuffels, zodat ik met een bliss gevoel kan gaan (hahaha). Misschien durft niemand te komen, omdat men dan bang is dat het te vermoeiend zal zijn voor mij. Nou laat ik jullie dan vast gerust stellen, met het idee, dat ik kort daarna voor eeuwig kan gaan rusten.
Dit had ook wel een keerzijde, zoals elke medaille die heeft, want toen ik later in de spiegel keek, kon ik toch niet anders concluderen dan dat het op dit moment eigenlijk wel vreselijk goed zou moeten gaan met mij, gezien mijn uiterlijk.
Maar in ieder geval, dit was natuurlijk wel heel confronterend allemaal. En daarbij vind ik het ook erg jammer dat Johan er niet meer is. Maar na de heftigheid rondom het afscheid van Johan kwam de Extravaganza, die echt zo vreselijk fijn was en kort daarop onze vakantie. En mijn inzicht over ‘sterven’. Want wat ik heb gemerkt is, dat ik eigenlijk niet mag sterven. Althans zo lijkt het. Daar zijn heel wat redenen te bedenken waarom enzo, maar wat voor mij heel duidelijk werd, was onder andere dat sterven hoort bij het leven. En als je kanker krijgt, zoals ik, komt sterven even heel dichtbij. Want op het moment dat je hoort en verder vertelt aan mensen om je heen “Ik heb kanker”, zijn er toch veel mensen die moeten huilen en/of geschokt zijn. Waarom? Nou waarschijnlijk omdat het onmiddellijk geassocieerd wordt met ‘dood gaan’. In het begin komen mensen op ziekenbezoek en ontvang je bloemen en kaarten, allemaal heel erg lief. En de tekst die op de kaart staat is niet “Van harte beterschap”, maar “Heel veel sterkte”. En heel vaak heb ik daarbij gedacht, waarmee? Sterkte met dood gaan of sterkte met beter worden?In de meeste gevallen waarin mensen te horen hebben gekregen, dat zij kanker hebben, wordt een regulier circuit bewandeld. Dus opereren, indien mogelijk, bestralen en chemotherapie, uiteraard ook indien mogelijk. Inmiddels zijn daar nog wel wat nieuwe methoden bijgekomen, zoals bijvoorbeeld de “Sutent”(ik weet niet of ik het goed heb geschreven, maar ik heb nu in ieder geval even geen zin om het op te zoeken), wat ze mij hadden voorgesteld, omdat de andere 3 mogelijkheden voor mij geen optie meer waren. En de sutent is dus geen geneesmiddel, maar een middel om tumoren in te kapselen, zolang als dat je fysieke lichaam dat volhoudt, met veel vervelende bijverschijnselen.
Wat mij opgevallen is (daar komt een deel van de ontknoping met betrekking tot “mijn inzicht”), is dat in die meeste gevallen, die regulier met kanker aan de slag gaan, zowel beter worden als sterven tot even grote kansen worden geaccepteerd. Men mag rustig sterven, wanneer je alles via regulier uitprobeert. Niemand die met argusogen toekijkt.
En wat Johan mij daarin vertelde was, dat dit een vrij eenvoudig proces was. Het proces van overgave aan het stervensproces. Het kost geen enkele energie, omdat je natuurlijk ook stopt met plannen maken en ideeën ontwikkelen en wensen hebben etc. etc. Niemand verwacht meer iets van je en ieder zal je proces liefdevol ondersteunen.In mijn geval, waarin je voor 100% voor natuurgeneeswijzen kiest, wordt daar door velen sceptisch naar gekeken. Even zo velen spreken dit niet hardop naar mij uit, maar door hoe ze “niet meer” of op een bepaalde manier met mij spreken is het duidelijk voelbaar. Gelukkig is het wel zo, dat zeer velen van deze, uit respect naar mij, mij totaal ondersteunen in mijn keuze en dat is echt heel erg prettig. Ook al weet ik, dat zij voor zichzelf een andere weg zouden kiezen, steunen ze mij in mijn keus. Dat is echt heel erg fijn, vooral omdat ik erg graag zelf bepaal over hoe ik mijn leven leef. Zoals denk ik iedereen heel erg graag zelf bepaalt over hoe zijn of haar leven geleefd wordt.
Maar de lat naar het stervensproces is daarmee heel hoog gelegd. Doordat ik weet dat velen vele twijfels hebben over mijn keus, is mij letterlijk de naam “Sylvia Millecam” al meerdere malen genoemd. En nog helemaal los van dit alles, zijn er ook ontzettend velen, die mij een financiële ondersteuning hebben gegeven, omdat de niet reguliere weg ook niet vergoed wordt. In ieder geval niet door een instantie. Gelukkig wel door liefdevolle medemensen en ook de kerk.
Maar hierdoor heb ik een soort gevoel ontwikkeld van “Nu mag ik zeker niet meer dood gaan, als al die mensen mij geld schenken voor genezing”.
Ik mag van mezelf niet meer dood gaan, ik moet weer beter worden, omdat er zoveel zijn die mij hebben geholpen in de vorm van een financiële bijdrage.
En ook mag ik niet dood gaan, want ik doe het anders dan regulier en nu kijkt iedereen dus wel met argusogen toe. En als ik dan toch dood ga, zullen ze dan zeggen, zie je wel “Die kwakzalvers!”?
Deze strijd woedt op dit moment in mij. Ik weet, sterven hoort bij het leven. En ja, ik wil graag mijn uitvaart vast regelen. Ik heb bepaalde wensen, dus waarom niet vast leggen. Dat kunnen jullie toch ook doen, want jullie gaan ook allemaal dood? Maar als ik er over begin, dan ben ik niet optimistisch meer…
Tijdens de Extravaganza en ook daarna in Altlandsberg heeft Jan mij de injectie met GcMaf gegeven. Hij kan dat gelukkig heel goed. En na 3 dagen met healingen zijn Jan en ik een bezoek gaan brengen aan de dierentuin in Berlijn, een enorm grote dierentuin, dus hebben we een rolstoel mee genomen en zo hebben we (bijna) alle dieren gezien. Het interesseerde me niks om in de rolstoel te zitten. Ik heb genoten van deze dag samen met Jan en het was een heel mooi park.
Een dag later heeft Jan de tent ingepakt en zijn we verder gegaan. We reden door Polen richting een camping net buiten Krakau. De volgende dag zijn we Birkenau Auschwitz I en II gaan bezoeken. Hier zijn we toch wel heel erg stil van geworden en het heeft bijna een week geduurd, voordat we er samen weer over konden praten. Als je daar bent, dan weet je dat het echt gebeurd is. En het is meer dan gruwelijk dat dat gebeurd is.
De dag nadat we in Auschwitz waren heeft Jan de tent weer opnieuw ingepakt. We hebben de auto met spullen op het parkeerterrein van de camping achter gelaten en zijn toen met een busje richting Krakau gegaan, om daar nog een kijkje te nemen.
Aan het eind van de middag zaten we in de auto (met een open achterklep, bleek later, na aanhoudend getoeter) op weg richting Hongarije. We reden verder door Zuid Polen (mooi hoor), dwars door Slowakije (wat een prachtig land) en kwamen midden in de nacht aan in Hongarije (Sopron). Ons einddoel was een bezoek brengen aan Marsha, Imre en de kinderen en hun stukje land. Het werd een heerlijke afsluiting van onze vakantie.Na maar enkele uurtjes te hebben geslapen, waren Jan en ik donderdagmorgen alweer op weg in de auto richting Ellecom, de natuurarts. Hij vertelde dat de nagalasen weer gezakt waren. Het is nu precies 1. Het was 2.8 en het einddoel is 0.95. Ook wees het bloedonderzoek uit dat celverval nog steeds stijgend is. We weten dus niet van welke cellen, tumorcellen of ook gezonde? Maar de andere uitslagen gaven aan, dat dit niet direct van slechte uitwerking was op de lever.
Echter mijn lever is met 3 vingers (Dr. de Klyn vingers) vergroot en bezorgt mij behoorlijk wat overlast.
Hierdoor is inmiddels alweer een volgende stap genomen. Gistermiddag waren Jan en ik alweer op weg in de auto, dit keer richting Rheine (in Duitsland, vlakbij Enschede over de grens) naar Dr. Kilarski, die al 8 jaar met hyperthermie werkt. Ik heb daar ook gelijk mijn eerste (lokale) behandeling ondergaan. Locale hyperthermie alleen werkt niet. Je moet er sowieso een berg aan vitamines en voedingssupplementen bij gebruiken en het zeker 2 keer per weer ondergaan.
De behandeling per keer is € 100,=, dus kassa!! Op zich valt dit nog mee, want in Amsterdam werken ze hier ook mee maar is het geloof ik € 260,= per keer. Bovendien is Amsterdam voor mij ook verder weg. Dr. Kilarski heeft al wel eerder patiënten behandeld met levertumoren en met goede resultaten, maar zegt daarbij het hangt ook voor een groot deel van de patiënt zelf af, wat hij of zij er verder nog naast doet.
Jan is erg enthousiast, vooral omdat hij weet dat een kennis er ook al erg veel baat bij heeft, die ook GcMaf therapie gevolgd heeft. Dus de combinatie lijkt heel mooi.
Nadeel is dat ik Dr. de Klyn al intensief vond, met 1 uur heen en 1 uur terug elke 5 dagen. Dit is dus 2 keer in de week en dan 1 uur en 1 kwartier heen en 1 uur en 1 kwartier weer terug en daar 1 uur op de behandeltafel liggen. Verder maak ik me ook zorgen over het geld, waarbij Jan mij gerust stelt, dat geld nooit het probleem mag zijn.
En ondanks regelmatige pijnen en grote vermoeidheid, heb ik vandaag weer eens gefietst. Niet al te ver, maar toch, ben er trots op. Vergeleken bij Johan, gaat het goed met mij. En zoals een trouwe lezer opviel, ziet er goed uit, goed gekapperd enz. Ben wel wat gewicht kwijt, maar heb een dikke buik, dat is mijn lever, die laat zich zien!
Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van mijn verhaal. Het heeft mij in ieder geval goed gedaan om het op te schrijven. En zeker omdat ik de laatste weken veel vragen heb gekregen van lieverds, die willen weten hoe het met mij gaat.
Dag lieverds, tot snel maar weer!
Anja
elladione@yahoo.com
Lees ook:
AltNed 