AltNed volgt het wel en wee van Anja vanaf september 2011, het moment waarop ze slecht nieuws kreeg: Alle blogs
Lieve familie, vrienden en bekenden,
De huisspin is op stap, al sinds vrijdag en ik mis haar of hem, maak me ook een beetje ongerust. Spin is al wel vaker op stap geweest, maar kwam trouw altijd weer terug om zich behaaglijk op steeds hetzelfde plekje te zitten. Maar het is nu al bijna zondagavond en spin is nog steeds op stap.
En zo zie je maar, al het vertrouwde in het leven moet eens losgelaten worden.
En het is wel akelig toevallig dat spin nou net dit weekend op stap gaat. Enkele maanden geleden nog maar, was het plan, dat ik de organisatie zou hebben over een vrouwenweekend, dit weekend. Een weekend met als thema “Wellness voor body & mind”, met o.a. ingrediënten als ‘vrouwen dansen samen biodanza’, ‘bodypainting en massage’ en ‘samen dromen en in dromen naar elkaar dromen’.
Maar in november heb ik aangegeven aan de vrouwengroep dat ik me terugtrek uit de organisatie.
Gelukkig namen twee anderen het heft in handen, maar helaas is het weekend toch niet doorgegaan.
Hiermee is mijn droom in duigen gevallen, want de datum voor dit weekend was ook niet zomaar geprikt. Nee, het was zo geprikt, omdat 10 januari, precies een jaar geleden, ik te horen kreeg, dat ik nog maar zeer kort te leven zou hebben. Hierna zijn velen afscheid van mij komen nemen. Alleen de Engelen of de Spirits of de Goden of hoe je ze ook noemen wilt, hebben mij nog een jaar extra gegeven, wat eigenlijk wel een heel mooi wonder is geweest.
Het leven leven betekent ook dromen hebben, sommigen noemen het plannen. En soms vallen dromen in duigen, dit lijkt wel vaker voor te komen wanneer je gezondheid in het leven andere vormen aanneemt.
Ik droomde er van om in het vrouwenweekend samen met de vrouwen, een mooi sjamanistisch lied te hebben kunnen zingen. En samen met mijn spin verhaal, snappen jullie misschien ook waarom. Ik wil de tekst graag met jullie delen.
There is an old woman, living inside
Watch her spin, see her fingers fly
She’s been within from beginning to end
Our grandmother, sister and friend
She changes everything she touches )
And everything she touches changes. ) 2x
She is the needle and we are the thread )
She is the weaver and we are the web. ) 2x
Eind november schreef ik een lange blog en ik heb daar ontzettend veel lieve en hartverwarmende reacties op gekregen. Het is fijn om die te ontvangen, omdat het steeds minder is waar je nog voor leeft.
Desalniettemin heb ik de hele decembermaand natuurlijk weer van alles meegemaakt. Het begon al begin december, waar zich langzaamaan weer een longontsteking zich zat voor te bereiden, om de kop op steken. Dus het hoesten werd weer steeds erger. Tussen alle decemberfeestjes door viel dat echt niet mee. Want het hoesten put je uit. Ik kan mezelf wel zo’n beetje tot de hoest- en kokhalskampioen slaan. Hierdoor ging ook mijn conditie weer achteruit. We stelden een kuur zo lang mogelijk uit i.v.m. de allergische reactie in oktober. Dus kwam het sinterkerstdiner langs en 18 december de 22e verjaardag van Xander, de kerstboom stond toen en uiteraard hingen de slingers ook. En zo was op facebook de gezelligste hospice van Nederland te zien. Nadat de slingers weer waren opgeruimd was het tijd voor het kerstfeest, waarvan ik 1 daarvan in de bioscoop in Enschede doorbracht. Ik ging met Jan en Quinten naar de Hobbit, in de rolstoel, ervaring rijker, genieten van de film. En na afloop je een weg zien te banen door de drukte weer naar buiten PFFF.
Ik moest echt heel erg hard bijkomen, maar kon dat niet te lang doen, want toen was het al weer oud en nieuw. Alle kinderen met aanhang, mijn moeder, mijn broer met zijn vrouw en dochter en Jan met Sophie en Anand waren die avond bij mij thuis.
En emotioneel was het ook, want het betekende dat ik 2013 achter mij had gelaten en 2014 aangetikt.
Tussen deze door iedereen bekende feestdagen, zijn we ook nog met hele gezin, moeder en Jan en Marcel en Joanne een workshop “Pottenbakken” gaan doen. Deze zijn inmiddels geglazuurd en gebakken.
Bovendien had de klas van Thari een Kerstontbijt voor ons geregeld vlak voor kerst en een mand vol eten werd dus bezorgd en wij hadden een geslaagde verrassende maaltijd.
Maar leuk klinkt het allemaal, het zijn ook wel acties in het kader van dat ik er binnenkort niet meer zal zijn.
En nadat vorige week het hoesten werkelijk dramatische vormen had aangenomen en de huistarts mij grondig had onderzocht, was er nog maar 1 optie…. Een nieuwe antibioticumkuur. Er was al bloed afgenomen, snik, uit mijn o zo magere armpje, om te kijken hoe de nierfunctie was. De vorige kuur werd afgebroken via de lever, maar dit keer wilde de arts het via de nier doen. En omdat ik er maar 1 heb, betekent ook dit weer een risico.
Ik heb me de afgelopen week zo vreselijk ziek gevoeld. Ja, zal je denken, je hebt al een poosje kanker, moet je nou toch zo langzamerhand aan gewend zijn aan ziek zijn. Maar niks is minder waar, want het leven met kanker kan soms ook heel aangenaam zijn. Als je het niet gelooft, lees dan de oudere blogs maar eens door.
De dosis van de morfine is inmiddels ook weer verhoogd, mijn gewicht weer lager. Ik weeg nu 45 kg.
Mijn kwaliteittijd op dit moment in mijn leven is ongeveer van 12.00 – 16.30 uur. Soms maak ik nog een buitenrit in de rolstoel, dat vind ik echt heel fijn. Maar de afstand van bank c.q bed naar de wc kan ik al niet meer lopend, dus ook daar gebruiken we de rolstoel voor. Mijn stem is soms ook erg zacht. Mijn hoofd echter is nog kraakhelder en dromen, dat doe ik alleen nog maar ’s nachts, waarna ik elke morgen weer opnieuw verbaasd ben, wakker te zijn geworden.
Professionele hulp is inmiddels ook ingeschakeld en zo wordt mijn Blikhuis steeds meer een beetje een hospice, maar dan wel eigen en vertrouwd, omdat de mensen om mij heen, die van mij houden, dat mogelijk maken voor me.
Liefs van Anja
Lees ook:
AltNed 