AltNed volgde het wel en wee van Anja vanaf september 2011, het moment waarop ze slecht nieuws kreeg: Alle blogs
Dit is de laatste blog.
Anja:
23 januari 2014, Lieve familie, vrienden, bekenden en aanwezigen,
De huisspin is niet meer teruggekeerd.
Onder luid geknal en prachtige vuurpijlen heb ik toegekeken hoe het jaar 2013 werd uitgeknald. De boze geesten werden op een krachtige manier verzocht het Blik te verlaten voor het nieuwe jaar 2014.
En alweer 2 uur later zaten Xander en Tara in de auto op weg naar Schiphol voor een vakantie Cuba.
Dus behalve 2014 aantikken, moest ik toch zeker ook nog volhouden tot zij weer veilig en wel huiswaarts waren gekeerd. Zij schrokken bij thuiskomst van mijn achteruitgang in zo’n korte tijd.
Inmiddels hebben jullie vast al wel door, dat jullie op dit moment zitten te luisteren naar mijn allerlaatste blog. Ben al een flinke tijd aan het bloggen, al ver voordat ik ziek werd. Ik ben hier min of meer mee begonnen door Guus, met wie ik eens in contact kwam en door hem TM ging doen. Maar alleen TM was voor hem nog niet genoeg en het lukte hem mij aan het bloggen te krijgen.
Zodoende zijn trouwe volgers op de hoogte van een deel van het wel en wee van mijn leven en avonturen.
Ook is het gelukt om mijn lieve vriend Robert te vragen, deze blog aan jullie te willen voorlezen en dat is toch ook wat, waar je dapper voor moet zijn. Dus mijn dank gaat uit naar jou Robert, je als mijn vriend in mijn leven te hebben mogen ontmoeten en voor je dapperheid.
Als je dan al zo’n flinke tijd aan het bloggen bent, is het natuurlijk ook beleefd om afscheid te nemen.
En daar heb ik nu mooi de gelegenheid voor gekregen.
Want nadat Xander en Tara terug waren uit Cuba, realiseerde ik me dat Thari ook al snel haar verjaardag zou gaan vieren (haar verjaardag is 18 januari) en tiener-af zou zijn vanaf dat moment.
Maar ik ging tegelijkertijd ook zo ongeveer met de dag achteruit.
Al ongeveer vanaf half december wist ik, dat ik de mogelijkheid van euthanasie tot mijn beschikking had. Maar op dat moment vroeg ik me eigenlijk nog af, of ik dapper genoeg zou kunnen zijn, om uiteindelijk zelf het heft in handen te nemen. Het was op dat moment dus nog gewoon niet het goede moment. Maar ik hield wel in mijn achterhoofd, in januari stop ik met mijn leven hier op aarde.
En dus nam ik een hele tijd genoegen met het feit, dat ik dagelijks achteruit ging. En hierdoor ook steeds meer afhankelijk werd van de reguliere gezondheidszorg met haar chemische middeltjes.
En ja, zeker is het fijn dat je morfine kunt krijgen tegen de pijn, maar het heeft bijwerkingen en vraagt om fijnafstemming, om je ook daar toch nog een beetje goed bij te kunnen voelen. Vaak zijn er dan weer allerlei andere medicijnen tegen de bijwerking en die hebben ook weer bijwerkingen, maar ook daar zijn dan weer medicijnen voor en zo ligt, voor je het weet je kast vol met doosjes en bijsluiters en weet je bijna niet meer, wat je allemaal tot je beschikking hebt.
Maar goed, het is goed bedoeld, want alles in het kader van “dat je je zo goed mogelijk voelt” ondanks de enorme benauwdheid, pijn, slechte conditie etc.
Maar goed, goed voelde ik me van verre. Ik voelde me doodmoe, energieloos, soms echt heel slecht.
En ondanks morfine brak pijn er toch ook nog regelmatig doorheen.
Dus toen vrijdag de 17e de huisarts langskwam, vroeg ik haar al, of zij de scanarts wilde gaan bellen. Dat is een onafhankelijk arts, die komt kijken of een situatie bij aanvraag van euthanasie inderdaad uitzichtloos is. En is bovendien een verplicht onderdeel van het protocol. Maar de huisarts vertelde me, dat de scanarts dan zaterdag, zou komen en dat was dus de dag van de verjaardag van Thari. Intussen ging het zodanig slecht, dat er zowel zaterdag als zondag contact was met de huisarts. In deze gesprekken werd duidelijk, dat zij maandagmorgen de scanarts gelijk zou gaan bellen. En zo was rond 12.00 uur maandag de scanarts al op het Blik. Normaal gaat er dan nog een dag overheen, voordat de huisarts de gegevens heeft, maar toen zij ’s middags 16.00 uur langskwam had ze alles al binnen.
Dat was voor mij het moment, waarop ik aangaf, dat ik euthanasie in gang wilde zetten.
Zij vroeg welke dag ik de euthanasie wilde, zo werd gedurende een dag of 2 gekeken, naar een geschikte dag en tijd.
Ondanks dat de kinderen zagen, dat ik elke dag slechter werd, sloeg het nieuws toch nog in als een bom. Nu was het echt definitief, dat is effe slikken.
Ook een aantal mensen, zoals mijn moeder, mijn broer en anderen, hebben we het nieuws gebracht en het is toch best lastig te voelen, dat je anderen zo verdrietig maakt, terwijl ikzelf eigenlijk best wel blij ben eerlijk gezegd.
In de afgelopen dagen, werden scherpe randjes nog bijgeschaafd, om het mij nog wat makkelijker te maken. Eén ding daarvan is, dat ik zuurstof heb gekregen, wat een geweldig hulpmiddel is, want ik kan nu weer wat beter communiceren. Verder heb ik ook nog een luchtmatrasje gekregen, waardoor ik minder pijn heb met liggen. Want vooral mijn billen zijn mij gruwelijk aan het pesten, zit geen spek meer op, dus ik zit op mijn botjes, au.
De uitvaartondernemer kwam, vergeleek wensen met die van vorig jaar januari en schaafde hier en daar wat bij. Bovendien kwam alvast een proefdruk van de rouwbrief laten zien. Ik vond het erg mooi, heb hem vandaag gezien.
De huisarts kwam ook vandaag nog langs, om de laatste vragen te beantwoorden en uitleg te geven, hoe het allemaal zal gaan. En ze wilde natuurlijk ook heel graag weten, wie er allemaal bij gaan zijn en wat voor rituelen wij zelf willen rondom de euthanasie.
De kinderen hebben zich deze week ook heel druk bezig gehouden met verzamelen van alle adressen en dan is het ’s avonds tijd voor een potje monopoly of poker.
Mijn moeder is woensdag gekomen, wat heel erg fijn is. Ik heb al mijn lievelingskostjes doorgegeven aan de kinderen, maar mijn laatste avondmaal werd verzorgd door mijn moeder.
Het was een enorm drukke week, maar ook heel bijzonder, waarin ik gister met Robert en Jan in de rolstoel nog zelfs een buitenritje kon maken. Dus het was een mooie week ook, we hebben veel gelachen, er is veel gehuild.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de gelegenheid heb gekregen, om uiteindelijk zelf te hebben mogen besluiten wanneer ik mijn reis naar de andere zou gaan maken.
Ik heb vrijwel alles rondom de uitvaart nu zelf “tot in de puntjes” kunnen regelen. Ik heb dat als zeer prettig ervaren. Natuurlijk kan een ieder van jullie dat ook doen, maar als je leeft, dan ben je bezig met leven en niet met je sterfelijkheid.
Gister dronk ik een borrel. Morgen trek ik mijn feestkleding aan.
En jullie lieve toehoorders, mijn allerliefste familie, vrienden en bekenden, wil ik uit het diepst van mijn hart bedanken voor alles wat jullie voor mij in mijn leven hebben betekend.
Mama, jou wens ik heel veel sterkte toe. Ik hou heel erg veel van je.
Jan, mijn trouwe vriend, voor eeuwig verbonden, wil jou bedanken voor je enorme steun in de afgelopen jaren en met name de afgelopen zware maanden. Diepe buiging voor jou.
Maxim, Xander, Thari en Quinten, jullie zijn de trots van mijn leven. Wat zijn jullie een prachtige en krachtige mensen geworden. En wat hebben jullie ook goed voor mij gezorgd het afgelopen jaar. Ik houd ontzettend veel van jullie en wens jullie een heel gelukkig, liefdevol en gezond leven.
Lieve Rob, mijn broer, ook jij bedankt voor jouw en Lydia’s steun in de laatste maanden.
Ik houd ontzettend veel van jou lieve broer, maar zeker ook zoveel van jou Lydia en Bin.
Robert nogmaals heel hartelijk bedankt voor het voorlezen. Ik hou ook van jou.
Dag lieve mensen.
Veel liefs van mij –Anja–
Lees ook:
AltNed 