Jarenlang worstelde ik met de vraag: ‘
Wat kom ik hier in Godsnaam doen op deze aardbol!’
Ik probeerde veel maar geen enkel baantje of activiteit gaf mij een energiek en gelukkig gevoel. Sterker nog, ik werd er vaak doodmoe van en het gaf me vaak een gedeprimeerd gevoel.
Het bleef stil, een duidelijk antwoord op, wat-dan-wel kreeg ik niet. Er moest toch iets zijn waar ik goed in ben, waar ik wel energie van krijg en mijn voldoening uit kan halen?
“Jij hoeft er alleen maar te ‘zijn’
Een paar jaar geleden kwam ik een vrouw tegen in Glastonbury. Ze was gekleed als een indiaan en had bijzondere ‘gouden’ ogen waar ik helemaal in verdween als ik er in keek. Zij zei tegen me:
“Jij hebt een mooie maar tevens ook moeilijke taak om te vervullen en dat is dat je alleen maar hoeft te ‘zijn’.”
In eerste instantie voelde ik een grote bevestiging en ging met een gelukzalig gevoel naar huis maar eenmaal thuisgekomen dacht ik:
“Jij hebt gemakkelijk praten want hoe kun je daar nu van leven?”
Dus ik ging dapper op zoek naar allerhande activiteiten die ik neer zou kunnen zetten en die er enigszins bij in de buurt kwamen maar telkens draaide het uit op teleurstelling.
Een andere persoon zei eens tegen me: Je denkt veel te moeilijk. Hou het eenvoudig, het ligt heel dichtbij je, begin maar gewoon. Ik werd alleen maar wanhopiger en gefrustreerder want ik kon het niet bedenken!
Het leven laten ontvouwen
Nu ik erop terugkijk was dat niet zo verwonderlijk. Ik handelde nog steeds vanuit mijn wil en denken in plaats van het leven te laten ontvouwen vanuit het vertrouwen dat datgene wat bij mij past als vanzelf naar me toekomt.
Wanneer ik de tijd nam om in stilte te voelen in mijn hart, moest ik toegeven dat ik eigenlijk nooit zo’n verlangen heb gevoeld om iets te ‘doen’.
De maatschappij vindt het belangrijk dat we iets moeten doen om iemand te zijn. Deze overtuiging zat diep in mij verankerd. Mijn geïndoctrineerde denken vond nog altijd dat doen van meer waarde was dan ‘zijn’.
Na een lang proces van loslaten van oude overtuigingen en leren om moeiteloos te leven, ben ik nu op het punt gekomen dat ik eindelijk van mezelf mag doen waar ik heel goed in ben:
Het ‘niet-doen’. Eenvoudig…omdat ik ‘niets’ te bieden heb.
Ik vind het heerlijk als mensen tegen me zeggen, ik kom helemaal tot rust bij jou. Daar haal ik voldoening uit en wordt ik blij van!
Daarom nodig ik je uit: Dag van ‘Stilte en Zijn’
Di 5-nov of vr 22-nov, 9.00 – 16.00 uur, Heesch (NB), € 35
Warme hartegroet, in Eenvoud, Licht en Liefde,
Petra van der Tuin –petravandertuin.nl
petravandertuin@gmail.com
Lees ook op AltNed:
AltNed 
Herkenbaar verhaal. Ik wist ook nooit hoe ik moest leven, stabiel en tevreden te worden, een leven in balans. Tot ik vanaf m’n 31e regelmatig doodziek in bed lag. Ik ben nu 53, en ik heb alleen maar gestreden. Tegen mijn darmziekte. Ik heb een onderschatte colitis. GOD, wat heb ik pijn gehad. Kracht en genezing en rust gevraagd aan Hierboven, ze zijn Boven helemaal gek van me geworden ! Bidden bidden vragen vragen. ’n Paar keer was de dood kortbij,op t nippertje geopereerd. Tientallen keren ondertussen. Het leven kreeg toch ’n andere wending. Ik heb niks meer, kan niet veel, ben uitgeput, en volgende week gaat hij er eindelijk uit, m’n colon. Godzijdank. Mijn lange lange zoektocht heeft ’n geweldige arts opgeleverd, ’n vakvrouw, de eerste die mijn darmziekte metéén herkende, ondanks dat ik nog steeds ” ’n paard van ’n vrouw ben ” groot en sterk ! Nog steeds. Dr.Brigitta Hansson gaat mij m’n leven teruggeven , de ellende(ziek colon) uit m’n buik halen. Ik mijn geest ben ik op die ruim 20 jaar veranderd. Door de pijn en ’t strijden werd ik me intens bewust van de rijkdom waarin we eigenlijk leven. Een gezond lichaam o.a. , is een van de grootste rijkdommen in ’t leven. Goed kunnen functioneren, in kop en lijf. Relativeren. Ik sta ver weg van alles, door de isolatie (al een jaar fikse buikbreuk en prolaps, en al jaren kolieken) en toch leef ik op deze wereld , ook al is ’t beperkt, en vaak alleen op de wereld. In mijn geest is veel veranderd, ik besef veel meer, voel gewoon dingen op afstand aan. Ook al kon ik alle artsen verwensen, die me jarenlang lieten creperen-letterlijk- nu besef ik dat iedereen gewoon massa’s tekortkomingen heeft. Ik leef nog, en ik ben dankbaar, intens dankbaar , kim.
LikeLike
Je beschrijft een intens en heftig proces Kim waarbij je door je ziek-zijn je innerlijke rijkdom bent gaan ontdekken. Dat vind ik ontroerend om te lezen en inderdaad herkenbaar. In de buitenwereld zullen we nooit de vervulling vinden waar we ten diepste naar zoeken. En zo geef je zin aan het lijden wat je hebt moeten doorstaan. Ik wil je bedanken voor je kwetsbare delen. Lieve groet, Petra
LikeLike
Dank je Petra voor jouw lieve reactie. Ik heb deze week ’n grote ingreep voor de boeg. En voel me weer superklein en nietig, alles ging steeds mis , hier in t zuiden van Nederland, prutswerk ziekenhuizen .o.k. wie zoekt die vind……………….. Getraumatiseerd, en toch weer steeds die geruststelling , ingeving , het komt nu goed. Ik las ergens ooit; * Moedelozen gaan ten onder aan hun twijfel en hun vrees, vechters winnen door een wonder telkens weer de zwaarste race * . en ; *Zij die opgeven zullen nooit weten hoe kort ze bij hun doel waren* . Ik vind ze prachtig, deze spreuken, ze hebben enorm geholpen. Fijn dat ook jij jouw gevoel op internet zet, veel mensen zullen zich daarin herkennen, het geluk zit gewoon van binnen, maar ’t is ’n lange weg om dat te ontdekken. Liefs ,kim.
LikeLike
Nogmaals kwam ik terecht op deze mooie site. Petra, je zegt ;ik heb niks te bieden, je hebt rust te bieden, dat mensen de rust in zichzelf gaan zoeken, en om zich heen gaan creëren. Het kan. Zelfs in 2017, nu de wereld op z;n kop staat; rust in jezelf, alles wat er allemaal gebeurt, de stress bij mensen, zelfs de t.v. is onrust, iedere seconde een ander beeld(“goed”voor je bijnieren !)van alles proberen ze je supersnel de strot af te duwen. NEE, het gaat alleen om rustig leven, in kop en lijf, rustige mensen toelaten, rustige muziek, mooie natuurdocumentaires, mediteren, in een natuurgebied lopen,of een park of langs een rivier, enz. Petra, een hartelijke groet van kimberley.
LikeLike
Hallo Kimberly, ik zie nu pas jouw reactie op mijn schrijven. Dank je wel daarvoor. Dit stukje schreef ik in 2013 maar het lijkt alsmaar actueler te worden. Het is werkelijk een kunst om je rust te bewaren in een gekke wereld waarin veel mensen de weg kwijt raken. Ik blijf het beoefenen. Ik hoop jij ook! Liefs Petra
LikeLike