Enzymen en rauw eten

Veel rauwe eters onderbouwen hun keuze voor het rauwe eten onder meer met het argument dat de enzymen in het rauwe eten nodig zijn en dat het lichaam ze anders zelf moet aanmaken en dat kost energie waardoor je sneller veroudert.
Wetenschappers brengen daar tegen in dat het lichaam alle enzymen makkelijk zelf kan aanmaken en dat de meeste enzymen in het maagzuur toch afbreken dus niet meehelpen met de vertering.
Wie heeft er gelijk?

Wat zijn enzymen?

Enzymen zijn een soort eiwitten die reacties in levende wezens versnellen. Enzymen zijn heel molecuul-specifiek wat wil zeggen dat er voor elke molecuul dat afgebroken moet worden een apart enzym is. Heb je een bepaald enzym niet dan kun je dat stofje ook niet afbreken en gebruiken.
Zoals ik toen ik klein was tot mijn schrik ervoer toen ik opeens rode urine uitplaste. Mijn  moeder had het gelijk door: je hebt gisteravond rode bieten gegeten! Sommige kinderen hebben dat niet, zij hebben een enzym dat die rode stof wel afbreekt.

Ons lichaam en dat van alle levende wezens en daarom ook ons voedsel zit vol met enzymen. Honderden tot duizenden afhankelijk van wat je eet. Natuurlijk waren die voor de plant of het dier zelf bedoeld maar dat wil nog niet zeggen dat wij ze niet kunnen gebruiken als we ze eten.
Evolutionair zijn we aangepast aan het optimaal gebruiken van onze voeding. Hoe beter we die konden verteren hoe groter onze overlevingskansen en kansen op voortplanting. De kans is dus groot dat we ook die enzymen kunnen gebruiken. Helaas, verhitten boven de 45 graden vernietigt alle enzymen in het rauwe voedsel die mee hadden kunnen helpen bij de (voor)vertering. Vandaar dat we alles onverhit moeten eten zeggen de rauwe eters.

We kunnen enzymen zelf aanmaken

Aan de andere kant hebben we de wetenschappers. Zij zeggen dat we alle benodigde enzymen makkelijk zelf kunnen aanmaken en dat enzymen in het voedsel door het maagzuur grotendeels afgebroken worden.

Maar in werkelijkheid is het zo dat enzymen die in een goed ingespeekselde voedselbol zitten niet zomaar afbreken. Die doen hun werk in de mond, tijdens het slikken en ook in de maag nog een tijdje voordat het maagzuur ze bereikt. Voorvertering dus. En wie weet heeft het lichaam in de loop van de evolutie ook een functie gevonden voor door maagzuur afgebroken enzymbrokken.
Door het koken worden die brokstukken wellicht zo klein, of zo anders, of reageren ze met suikers (en creëren dan vaak de bekende kankerverwekkende AGE moleculen) zodat ze niet meer bruikbaar zijn of zelfs giftig worden.
Bovendien kost het aanmaken van enzymen die verloren zijn gegaan en hadden kunnen helpen ook moeite voor het lichaam.
De vertering wordt dus zwaarder.

Wie heeft er nu gelijk?

Geen van beiden. We weten nog veel te weinig van de spijsvertering.
Zoals een voedingswetenschapper het onlangs zei:
“Wat kennis van de spijsvertering betreft zitten we eigenlijk nog in de middeleeuwen. We beginnen nog maar net. Er is nog zoveel dat we niet weten.”
De meesten van ons zijn niet zo bescheiden. We denken het te weten, zoeken zekerheid die er niet is. Laten we voorzichtig zijn.
Maar er wel van uitgaan dat de natuur het beter heeft geregeld dan wij zo maar even kunnen uitdenken. Dus laten we het zo natuurlijk mogelijk houden.

Huub Neys – HetNatuurlijkeEnHetOnnatuurlijke.nl

Lees ook:

• Reincarnatie en zielsontwikkeling
• Het biologisch machientje en non-dualiteit
• Gericht creatief denken
• De Schumann resonantie
• Anja, 10 januari 2012