AltNed volgt het wel en wee van Anja vanaf september 2011, het moment waarop ze slecht nieuws kreeg: Alle blogs
Anja:
Je zal in je leven maar 2 rouwbrieven op 1 dag tegelijk op je deurmat hebben liggen. Mij overkwam dit gisteren, nadat ik de middag en avond daarvoor al telefonisch op de hoogte was gebracht.
Eén rouwbrief van een hele lieve, zachtaardig, vriendelijke man van nog maar 54, die ik tijdens workshops heb leren kennen. Hij overleed aan een hartstilstand. Ik vond het zo erg toen ik het hoorde, maar toen ’s avonds kwam er nog een telefoontje, en is een lieve vrouw van mijn leeftijd, een zoon achterlatend, helaas helaas overleden aan kanker. Ongeveer op het zelfde moment, dat ik hoorde kanker te hebben, hoorden wij, dat ook zij kanker had. Het raakt me enorm en ik was (en ben) heel erg van slag door deze berichten.
En hoe bizar ook, beiden hebben in januari afscheid genomen van mij. En ik leef nu nog en zij niet meer.
Begin vorige maand is de moeder van Jan ook plotseling in haar slaap overleden en ook zij heeft mijn hand vastgehouden in januari. De dag voordat zij stierf ontving ik nog een prachtige kaart van haar met een mooi geschreven bemoedigende tekst erin.
Bedoeling?
Drie lieve bijzondere mensen zijn nu overleden en ik heb er tijd bij gekregen. Dat zal toch een bedoeling moeten hebben?
Natuurlijk ben ik flink op zoek naar deze bedoeling.
Wat mij meer en meer duidelijk is geworden, is dat het zo belangrijk is, om naar je hart te luisteren. Wat is op dit moment wel goed voor mij en wat niet. En dat houdt niet in, dat ik per minuut leef. Het is ontzettend belangrijk om plannen te maken, hierdoor zie ik mezelf in de toekomstige tijd ook in leven. Door het maken van plannen en jezelf daar ook al helemaal te zien en dit heel krachtig te visualiseren, gebeurt het meestal ook. In ieder geval houdt het mij tot nu toe nog steeds op de been en ook letterlijk gezien, want het lopen gaat me met de week beter af.
Grenzen aangeven
Maar een lastig thema is het wel “het doen wat goed voelt voor mij”. Bij mij heeft dit ook alles te maken met grenzen aangeven, eerlijk zijn, de waarheid zeggen en durven leven. En dat valt nog lang niet mee. Ik ben daar natuurlijk flink mee aan het oefenen gegaan, maar ik merk dat het voor mensen heel erg lastig ontvangen is. Sommigen lopen boos weg, blijven een tijd boos en komen dan toch wel weer terug. Maar er zijn er ook, die de deur dicht gooien en het contact voorgoed verbreken. Dat is voor mij precies de reden, waarom ik dat in mijn vroegere leven dan ook zoveel mogelijk vermeed. Uit angst dat mensen me dan niet meer aardig zouden vinden en dus altijd mijn kaken op elkaar hield en vriendelijk bleef knikken en volgzaam was. Dit is nou juist één van de oorzaken van het ontstaan van mijn kanker. Kankerpatiënten hebben over het algemeen te weinig zelfvertrouwen en/of een slecht zelfbeeld.
Nou ja, het is dus nu een uitdaging aan mij, om hier mee om te leren gaan en het niet zo erg vinden, wanneer iemand mij niet meer aardig vindt en de deur dicht gooit.
Het leven is ongrijpbaar
20 Februari schreef ik mijn laatste blog c.q. notitie en dat is nu dus alweer 3 maanden geleden. En in 3 maanden kan er dan ook ongelooflijk veel gebeuren en veranderen. Zo blijkt o.a. al wel uit de 3 overleden mensen. Het leven is zo ongrijpbaar, kan elk moment zomaar voorbij zijn. Dus is het zo belangrijk dat we zoveel mogelijk uit het leven proberen te halen. En eigenlijk zou het beter zijn om niet te proberen maar te doen.
In die drie maanden is met mij persoonlijk natuurlijk ook heel veel gebeurd. Sowieso begon ik in de maand februari op te knappen en weer te eten enzo. In maart heb ik op de zonnebloem samen met een groep mensen de seizoenswisseling gevierd, dat was de overgang van de winter naar de lente. En blij dat dat mij maakte. Ik heb in januari best een traantje gelaten over het feit dat ik het voorjaar niet meer zou mee gaan maken en dan een kopje koffie in de tuin kon drinken. Maar inmiddels heb ik vele malen kopjes koffie en andere drankjes in de tuin gedronken. En dat zijn dan emotioneel mooie momenten. Puur genieten, een kopje koffie drinken in je eigen tuin in de zon WAUW!
Maar, om even terug te komen op de seizoensviering, het was een heel weekend, een hele zaterdag en een hele zondag en ik heb dat heel erg goed volgehouden en mezelf en anderen versteld doen staan.
Daarna werd het belangrijk voor mij een oefentherapeut in te schakelen. Zij heeft mij geholpen, de spieren in mijn benen wat te versterken, waardoor ik beter en beter kan lopen en weer zelfstandig de trap op kan komen (behalve aan het eind van de avond, dan ben ik nog steeds te moe daarvoor).
Koorts en pijn
In april was ik jarig, ben dus inmiddels ook nog een jaartje ouder geworden. Maar voor dat ik jarig werd, was er een dansavond op de zonnebloem en ik heb daar een heel klein beetje voorzichtig enkele danspasjes gewaagd, erg, erg leuk. Donderdag 11 april was de dag dat ik 23 jaar moeder was en waarop ik ’s avonds een vrouwenavond had. Dit was dus ook een echte topdag.
Vrijdag ben ik met Jan richting Wassenaar gereden en hebben we samen een lang weekend in een hotel doorgebracht en heel erg fijne dingen samen gedaan. Maandag op mijn verjaardag reden we terug naar huis (eerst een overheerlijke taart ophalen) om de rest van de dag mijn dag te vieren met kinderen en lieve vrienden. Geweldig allemaal, ik maak alles mee jongens!
Daarna ging het niet goed met mij. Ik kreeg weer veel koorts en koorts betekent gelijk ook pijn. Ik had vreselijke hoestbuien en was bang nu ook kanker in mijn longen te hebben. Veel dagen voelde ik me nog slechter dan ik me in januari voelde en ook eenzaam. Ik miste Jan vaak, die doordat het steeds beter met me was gegaan en het steeds drukker werd op de boerderij, meer en meer op de boerderij was om het werk weer op te pakken.
Lag sommige dagen futloos slapend door te brengen op de bank, zonder zelfs energie te hebben mijn glas water van de tafel te pakken. En dan eindelijk rond half vijf kwam één van de kinderen thuis, die me hielp bij wat eten en drinken. Pffff super heftig, nadat eerst alles beter en beter leek te gaan, ging alles weer bergafwaarts.
Ik had op een gegeven moment bloed in mijn ontlasting en was hierdoor bang ook kanker in mijn darmen te hebben.
Gal en lever
Maar ik zou geen Anja heten als ik Anja niet zou zijn. De koffieklysma had ik een paar dagen vervangen voor een kamilletheeklysma en het bloed in de ontlasting is verder uitgebleven. Sinds ongeveer een week is de koorts weer weg en daarmee ook de pijn. Het hoesten is ook stukken minder, af en toe nog een beetje gekuch, maar ik kan al weer een flinke lachbui hebben, zonder dat ik in een hoestbui beland.
Ook hebben Jan en ik (en mijn kinderen de koks) ons verdiept in het gal/leverritme. Dit vooral om de gal en lever nog meer te ontzien en het helpt ook om minder pijn te hebben.
Dit betekent dat ik tot 3 uur ’s middags nog wel eiwit en vetten kan eten, maar daarna absoluut niet meer. Dus ’s middags beetje vlees, vis, ei etc. en in de avond alleen wat gestoomde groenten met wat rijst of boekweit. Is wel een beetje kort door de bocht omschreven hoor. Maar bij interesse, je kunt hierover alles op internet vinden.
Dus ik ben wel lekker bezig, dacht ik zo.
Familieopstelling en zweethut
Vorige week maandagavond was ik toeschouwer van mijn eigen familieopstelling. Ook Xander, Thari en Quinten waren erbij en dat vond ik echt superfijn. Samen meer inzicht te krijgen in je leven.
Het was een dynamisch, verrassende, heftige avond en de inhoud moet echt nog zakken. Maar ik wil dank zeggen aan de vele lieve vrienden, die deel waren van de avond om samen mijn en eigen processen aan te gaan.
Dan afgelopen weekend was heel speciaal. Samen met 4 mannen en 3 vrouwen (en ik) hebben we op de Zonnekracht zaterdag een nieuwe zweethut gebouwd en zondag ingewijd. Het was een weekend vol liefde, saamhorigheid, intensiteit, kracht, plezier, vuur, overgave en vertrouwen. Ik heb mezelf verrast met wat ik deed en aankon, met hierin heel duidelijk de boodschap vooral te doen, waar je hart blij van wordt. Dat geeft kracht!
Toen ik na afloop van de ceremonie uit lag te dampen in het gras, kreeg ik wel een lachkriebel om mijn eigen gedachten daar. Ik zag als in een krantenkop de volgende tekst voor me “Ik weeg 49 kilo, ik ben een kankerpatiënt en ik heb zojuist een zweethut begeleid”.
Maar los van de krantenkop, zo behoort het leven te zijn, lief zijn voor elkaar, onvoorwaardelijk, zonder iets terug te verlangen. Van daaruit is het zo fijn samen te werken en creëren. In plaats van al die mensen, die om het minst of geringste maar boos worden op elkaar, aan het veroordelen zijn, ruzie zoeken, geen respect op kunnen brengen voor een ander. Het is toch wel duidelijk dat we daar de wereld niet mee gaan redden?
Angelina Jolie
Tijdens de seizoenswisseling in maart kreeg ik een boek, geschreven door Anita Moorjani. De titel is “Ik moest doodgaan om mezelf te genezen”. Ik heb dit boek gelezen en het is een echte opsteker, niet alleen voor zieke mensen, maar eigenlijk voor iedereen. Zij schrijft hierin over haar terminale kanker, haar coma, haar genezing en hoe iedereen zichzelf kan genezen.
En dan is er gisteren op televisie een melding van Angelina Jolie, die in februari preventief haar borsten heeft laten verwijderen. Een Nederlandse vrouw (ben haar naam even kwijt ) die een boek over haar preventief afgezette borsten heeft geschreven, was heel blij, dat Angelina daarmee in de openbaarheid trad. Blijkbaar zijn er ook in Nederland 100en vrouwen die dit jaarlijks doen.
Wat leven wij toch in een ongelooflijk op angst gebaseerde cultuur zeg! Belachelijk om preventief in je lijf te laten snijden. Mensen vinden het blijkbaar makkelijker om iets uit hun lijf te laten verwijderen, dan te kijken hoe zij zelf leven en hoe zij zelf preventief kunnen leven om kanker te kunnen voorkomen. Maar, dat is nou juist het punt, dan moeten zij het leven zo drastisch veranderen, dat willen zij niet. Liever dan maar een stuk uit het lijf wegsnijden. Ik durf te wedden dat deze ingreep nog vergoed wordt ook door de verzekeringsmaatschappij.
Als al deze vrouwen nou eens zouden stoppen met alleen al het gebruik van deodorant. Onder je oksels zitten uiteinden van de lymfe. Het transpireren waar de lymfe voor zorgen is het afvoeren van afvalstoffen. Als je deo in je oksel spuit of met een roller alle poriën dichtsmeert, kunnen deze afvalstoffen zich ophopen als knobbels in de lymfe. En, wat is het dichtstbijzijnde bij de oksels? Juist, de borsten. Dus wil je toch iets onder je oksels doen, omdat je bang bent dat je anders stinkt, koop dan een deo op natuurlijke basis.
Bewust eten
Verder kun je natuurlijk ook voorkomen, dat er al te veel afvalstoffen in je lichaam terecht komen.
Door o.a. bewust te eten. Laat bijvoorbeeld alle pakjes margarine en halvarine etc. in de super staan en gebruik voortaan alleen nog roomboter (of bijvoorbeeld olijfolie). Margarine is 1 molecuul van plastic verwijderd en je lichaam is absoluut niet in staat dit af te breken. Dit komt dus in je lichaam terecht als afvalstof.
Koop ook geen pakjes meer zoals “een beetje van maggi en een beetje van mezelf”, al dit soort pakjes om verschillende soorten gerechten of soepen of weet ik al niet meer te bereiden, bevatten kunstmatige stoffen, zoals bijvoorbeeld lange houdbaarheid. Kunstmatige stoffen kan het lichaam niet verwerken en wordt als afvalproduct gedumpt in het lymfatisch systeem of komt terecht in de blinde darm. Denk aan al die steeds jongere mensen, die hun blinde darm moeten laten verwijderen.
Gooi de magnetron het raam uit
Heel belangrijk! Gooi de magnetron het raam uit. In Rusland is in de jaren 60 van de vorige eeuw al verboden, omdat het ernstige schade toebrengt aan de volksgezondheid. Hier in Nederland zetten ouders, zich van geen kwaad bewust, de melk voor hun pasgeboren baby in de magnetron en later ook de potjes babyvoeding. Ja, het is zo makkelijk snel klaar. Maar in een pannetje met gekookt water is het net zo snel klaar en houdt de baby een stuk langer gezond. Wellicht minder kleine kinderen met kanker, astma en andere akelige chronische ziekten.
Er zijn nog veel meer kleine simpele dingen om te voorkomen, dat je je eigen lichaam kapot maakt.
Een heel belangrijke is bijvoorbeeld ook stress vermijden. Geef jezelf op tijd rust. Dit houdt o.a. ook in, de t.v. uit laten en zeker een uur voor het naar bed gaan.
Kan nog wel even doorgaan, maar ik weet dat ik nu een onderwerp heb aangesneden wat bij sommige voor knarsetanden zorgt.
Wegsnijden helpt niet
Misschien is het wel zo, dat de meeste mensen onbewust weten dat zij onverantwoord met hun leven of lichaam omgaan en daarom in zo’n angstcultuur belanden, wanneer zij horen kanker te hebben of een groot risico lopen hierop.
Daarbij komt dan ook nog, dat wanneer zij het te horen krijgen, dit meestal vanuit een diagnose is via de specialist in het ziekenhuis. Die natuurlijk onmiddellijk met een behandelplan komt en het je ook min of meer opdringt. Vanuit de schok en angst gaan de meesten hierin mee.
Ik kan je verzekeren, het helpt niet! En waarom? Omdat de oorzaak niet wordt weggenomen. Dus laat je wat wegsnijden, worden na verloop van tijd wel uitzaaiingen gevonden.
Er zijn enkele vormen van kanker, die zich regulier goed laten behandelen, de meesten vormen echter niet en dat is wetenschappelijk aangetoond.
Sutent
Ik ben voor het laatst bij mijn specialist geweest in januari 2012, nadat ik had gehoord, dat de uitzaaiingen in de lever sinds september 2011 dubbel zo groot waren geworden. Ik moest absoluut sutent gaan gebruiken ( de verwachtingen zijn dan ca. 2 ½ jaar).
Twee weken geleden was hier een vriendin. De vader van een collega van haar heeft in dezelfde week als ik te horen gekregen, dat hij uitzaaiingen van zijn nierkanker (dus net als ik) in de lever had.
Hij is sutent gaan gebruiken en is in september 2012 gestorven.
Ik had op dat moment zoiets van joepie, niet voor de man natuurlijk, maar voor het feit, dat ik sutent had geweigerd.
Het grappige is ook, dat je zogenaamd verplicht bent de 3 maandelijkse controles absoluut te ondergaan (met alle stress van dien, wat juist weer slecht is bij kanker). Maar ik ben verder nooit meer benaderd ofzo door de specialist. Dus je hebt blijkbaar toch de vrijheid af te zien van onderzoek. Als je het maar durft!
Waarom schrijf ik dit?
Nou en mocht je je afvragen, waarom ik dit allemaal schrijf, want immers als ik het zo goed weet, waarom heb ik dan kanker? Nou eerstens, ik wist veel van dit niet voor ik kanker kreeg en zo misschien jullie dus ook niet. En het zou zo maar kunnen zijn, dat jullie het fijn vinden, om het wel te weten, zodat jullie beter voor jullie zelf kunnen zorgen.
Ik kan namelijk wel uit ervaring zeggen, dat het een stuk simpeler is om kanker te krijgen, dan er van af te komen. En kanker is nou eenmaal ook geen griepje, waarvan je na hooguit 3 weken echt wel weer opgeknapt bent.
En ja, hieruit lezen jullie heel goed, dat ondanks mijn 49 kilo, ik nog steeds geloof dat ik helemaal gezond kan worden. En ik ben er meer dan 100 % van overtuigd, dat als jullie dat allemaal ook met volle overtuiging denken en geloven, dat het dan ook echt waarheid wordt.
En de allerbeste en goedkoopste antikankertherapie is: Neem elke dag even goed de tijd voor een flinke lachbui!
Liefs en groetjes van Miss Schater (zo noemt een lieve vriend mij)
p.s. Ik had ook nog wel een boekje open wil doen over het KWF en de farmaceutische industrie, maar dan wordt het echt teveel voor jullie denk ik.
Lees ook op AltNed:
AltNed 